Tomasz Karwatka recytował teksty, które rozbrzmiewały echem w polskich domach pod koniec lat 70., stojąc przed kamerami studyjnymi jako mały chłopiec. Zarabiał około 500 złotych dziennie, ledwo wystarczając na zakup kilku zabawek, ale w zupełności wystarczając, by inspirować ambicje, grając role w filmach takich jak „Rodzina Połanieckich” i „Kęlowa pszczów”.
W tym czasie zdobył umiejętności radzenia sobie z nowymi technologiami i zachowania spokoju pod presją, co okazało się zaskakująco przydatne na spotkaniach deweloperów i w salach konferencyjnych dekady później. Droga Karwatki potoczyła się w nieoczekiwany, zorganizowany sposób, w przeciwieństwie do wielu dziecięcych gwiazd, które znikają z pola widzenia z niepewnymi perspektywami.
| Imię i nazwisko | Tomasz Karwatka |
|---|---|
| Data urodzenia | 5 lipca 1964 r. |
| Wiek | 61 lat |
| Miejsce urodzenia | Warszawa, Polska |
| Znany jako | Przedsiębiorca technologiczny, założyciel Divante, inwestor |
| Wczesna kariera | Aktor dziecięcy w filmach i serialach polskich (lata 70.–80.) |
| Obecna działalność | Filantropia, inwestycje ekologiczne, zalesianie |
| Zweryfikowane źródło |
Krajobraz cyfrowy i gospodarczy Polski szybko zmieniał się na początku XXI wieku. Karwatka nie zabiegał o sławę w okresie postkomunistycznej reorganizacji. Budował karierę, która ostatecznie, w bardzo przemyślany sposób, zdefiniowała nowy typ przywództwa w polskiej technologii. Był współzałożycielem Divante, firmy programistycznej, która tworzyła unikalne rozwiązania e-commerce wspierające rozwój przedsiębiorstw internetowych. Były to starannie opracowane ekosystemy, dostosowane do określonych wymagań biznesowych, a nie uniwersalne platformy.
Jego reputacja rosła w ciągu kolejnych dziesięciu lat – nie dzięki autopromocji, ale raczej dzięki ciągłym sukcesom. Według współpracowników jest „bardzo niezawodny”, opanowany, zwłaszcza w rozmowach o wysokich stawkach, i subtelnie pewny swojej wizji produktu. Firmy Karwatki przetrwały zimę, często nawet prosperując w jej trakcie, pomimo pojawienia się nowych przedsiębiorców. Ale nie tylko triumf czyni jego historię tak niezwykłą. To celowa zmiana, którą wprowadził po ukończeniu 60. roku życia.
Zamiast dywersyfikować działalność, wchodząc w inne przedsięwzięcia technologiczne lub zakładając nową firmę, zaczął przeznaczać swoje zasoby finansowe i intelektualne na ochronę lasów. Nie była to ani prosta zmiana znaku towarowego, ani gest mający na celu poprawę wyników. Było to celowe zrównoważenie wartości. Zaczął wspierać ekologiczne fundusze powiernicze, finansować inicjatywy zalesiania i współpracować z naukowcami z Polski i Europy Środkowej, aby zachować bioróżnorodność.
Początkowo wydawało mi się to niezwykle poetyckie – inżynier systemów, który teraz pielęgnuje systemy korzeniowe. Jednak z czasem wybór ten zaczął wydawać się niezwykle trafny. Wydawało się, że Karwatka tworzy coś zasadniczo trwałego, podczas gdy wielu inwestorów goni za tym, co przejściowe.
Nie zniknął całkowicie z branży technologicznej. Zamiast tego nadal zajmuje się doradztwem i dokonuje wybranych inwestycji, wybierając koncepcje szczególnie nowatorskie lub społecznie inspirujące. Nie mówi już jednak o kwartalnym wzroście. Wspomina o stuleciach, długoterminowych efektach, drzewach o 40-letnim okresie dojrzewania, zlewniach, gdzie równowaga w górnym biegu rzek jest niezbędna, oraz obszarach wiejskich, których rozwój zależy od stanu środowiska i gospodarki.
Ten rozwój, który miał miejsce, gdy Karwatka miał niewiele ponad sześćdziesiąt lat, stanowi uderzający kontrast dla często chaotycznego tempa przedsiębiorczości. Wydaje się, że wybiera zadania, które wydają się moralnie zakorzenione i podąża z zamiarem, zamiast pędzić ku dziedzictwu. To wolniejsza, bardziej stonowana droga, ale nie bierna.
Pod wieloma względami ta decyzja uwypukla większą zmianę zachodzącą w innych branżach i grupach wiekowych. Coraz więcej liderów, zwłaszcza tych po 50. roku życia, koncentruje się na tym, jak głęboko mogą zajść, a nie na tym, jak szybko mogą awansować. Ten punkt widzenia jest szczególnie pomocny w okresach napięć ekologicznych i społecznych.
Strategia Karwatki uświadamia mi również, jak potężne jest połączenie bezpieczeństwa finansowego z dojrzałością emocjonalną. Nie próbuje już sprawiać kłopotów. Próbuje naprawiać. Co zaskakujące, ta zmiana – od skalowania kodu do sadzenia lasów – jest zgodna z jego dawnym „ja”. Aktor, który uczył się kwestii na pamięć, stał się twórcą scenariuszy rozwoju, a teraz zarządcą scenariuszy życiowych, które rozwijają się bez użycia algorytmów.
Często zakładałem, że dziedzictwo jest związane ze sławą, fortuną lub architekturą. Jednak Karwatka zinterpretował to dla mnie na nowo. Żywe ekosystemy, czyste rzeki i dzieci, które oddychają lepiej, ponieważ starsza osoba podjęła inną decyzję, to wszystko przykłady dziedzictwa.
